Lens dilemma

Toen ik wilde beginnen met fotograferen - ergens in 1977 of daaromtrent - had ik de mazzel dat we H kenden: ervaren fotograaf en verzamelaar van Exakta's. Ik kreeg een Praktica spiegelreflex van 'm te leen, een oude, en een heleboel uitleg. Alles ging handmatig, de lichtmeter was een apart apparaatje. Het werd duidelijk dat dit een hobby was die ik wel vol zou houden, dus ik schafte mijn eerste SLR aan: een Yashica*. Met ingebouwde lichtmeting. Aanvankelijk met alleen wat nu de kitlens zou heten (een 50 mm, maximaal diafragma weet ik niet meer), later ook een tele en een groothoek gekocht.
In 1988 heb ik, na lang dubben, het hele spul ingeruild voor de Olympus AZ4: ook een SLR, maar met ingebouwde 35-135 mm lens. Wàt een fantastisch toestel!

Ik heb er jaren met enorm veel plezier mee gefotografeerd, met 400 ASA film erin.
Maar ja... toen kwam digital. Daar heb ik me nog een tijdje tegen verzet, maar uiteindeijk wilde ik toch weten hoe het werkte. Dus toen er begin 2004 ter gelegenheid van de heropening van de Aldi in Ermelo (of all places) een Nytech te koop was voor minder dan 100 euro (of waren het nog guldens, toen?) naar Ermelo getogen en 'm aangeschaft. Leuk om voor het eerst mee te experimenteren, maar een waardeloos toestel. Slechte beeldkwaliteit en hij vràt batterijen.
Maar inmiddels wel wat meer ervaring om me er verder in te verdiepen en vervolgens, in mei 2005, kwam de Canon A85. Super! Daar heb ik geweldig plezier van gehad. Maar hoe gaat dat: je gaat steeds hogere eisen stellen. De volgende (in juli 2006) was de Canon S2, met z'n 12 x zoom, via Marktplaats gekocht van iemand uit Dieren die zelf een digitale SLR had aangeschaft. Ook een fantastisch toestel, C gebruikt 'm nog steeds.
Echter: Bol had een offer you can't refuse... Nog geen jaar geleden, realiseer ik me nu. Vervolgens keuzes maken over lenzen. Eerst een telezoom erbij gekocht, en daarna de 60mm macro (samen met HvHe).

Toch mis ik nog steeds, iedere keer, het gemak van een 35-135mm... Dat is een lens die feilloos past bij mijn manier van fotograferen. Daarom had ik destijds ook de Yashica geruild voor de Olympus, en daar heb ik nooit een seconde spijt van gehad.

Dus nu lig ik al een week of wat wakker van de EF 24-105 f4L IS USM. Dúúr! Is dat voor een hobbyist als ik de moeite waard? Of toch maar de 17-85 IS USM (die ongeveer een derde kost)? Ik ben lang niet de enige die hiermee worstelt. Er zijn diverse sites en forumdiscussies over deze vraag te vinden, soms met uitgebreide tests.
Dilemma.
Als je 'm bij de vakhandel aanschaft, kost de L-lens meer dan duizend euro. Oef! Maar als je gaat rondneuzen: bij Coolblue's Digicamshop kost hij 879. En via Ebay, uit Engeland, is hij al voor 750 te vinden (waar dan 40 verzendkosten bijkomt). In Hong Kong is hij nog goedkoper (665), maar dan loop je natuurlijk een douane-risico. De 17-85 kost 370.
Dilemma. Dilemma. Dilemma.

Update: mening schoonzoon. Dit is een emotionele beslissing, geen rationele. Dan moet je gaan voor wat je ècht wilt. Als je nu de goedkopere lens aanschaft, gaat het verlangen naar de goeie lens daarmee niet over.

* Ik heb geen foto van de Yashica(in die dagen had je nog geen fooncammetje bij de hand), daarom een foto van de Nikon van mijn moeder, die ongeveer van dezelfde generatie moet zijn.