Verademing

Plaatje van de website van de auteur van het boek Verademing

Het schijnt dat meer dan een miljoen Nederlanders te snel ademt.
Ik ben daar één van, heb ik net ontdekt.
De lijst met klachtjes en klachten die je daardoor kunt krijgen, is zo lang als je arm (hier een verbijsterende opsommming), en ik herken ze vrijwel allemaal.
Ze noemen het chronische hyperventilatie.
Wist ik veel!

Eind jaren zeventig heb ik een aantal zware aanvallen van acute hyperventilatie gehad. Hyperventilatie was toen nog niet in de mode en dus behoorlijk onbekend. Mijn huisarts had in elk geval geen idee. "Je stelt je aan", vond hij. Ik was op dat moment zó van de leg, dat ik niet op het idee kwam om hem mijn hartslag te laten voelen. Dan had hij wel anders gereageerd, denk ik. Bij een volgende aanval kwam ik bij een plaatsvervanger terecht, die wel mijn pols nam (en zich rotschrok), die het wèl herkende en er het etiket "hyperventilatie" opplakte. En mij valium mee gaf (heb er eentje genomen, ketel droog laten koken, vond het niks).
Als je eenmaal weet wat het is, en dat het bovendien relatief onschuldig is, is in elk geval de paniek bij een aanval een stuk minder en dat scheelt de helft. Verder was het een kwestie van hopen dat je geen aanval zou krijgen.
Ik herinner me nog goed dat in diezelfde tijd de toenmalige voorzitter van het VNO/NCW met loeiende sirenes van een congres werd afgevoerd naar de intensive care. Met een aanval van hyperventilatie, bleek later. "Zie je wel dat het naar en angstaanjagend is", zei ik tegen mijn partner. "Onzin", zie hij, "bij zo'n man is dat héél anders". Ammehoela!

Nu ben ik er achtergekomen dat ik sinds die tijd te snel adem.
Om nou te zeggen dat het mijn leven vergald heeft gaat misschien wat te ver, maar heeft wel een hoop invloed gehad. Als je regelmatig denkt dat je knettergek aan het worden bent, of dat je een enge hartkwaal hebt, of dat je allergisch bent voor chocola* omdat je er zulke hartkloppingen van krijgt... dat heeft invloed op je leven.
Een "echte" hyperventilatie aanval herkende ik wel (en die kon ik door te tellen bij de ademhaling redelijk snel onder de duim krijgen), maar ik ben verdorie nooit op het idee gekomen dat al die andere klachten met voortdurend te snel ademen te maken hadden.
Bovendien dacht ik dat tellend ademhalen een soort trucje was, dat de onderliggende oorzaak niet aanpakte.

Begin februari had ik waarschijnlijk een griepje onder de leden (ik word daar zelden ziek van, maar wel somber en lamlendig), en na wat fanatiek sneeuwschuiven kreeg ik voor het eerst in jaren weer een forse acute aanval. Heel eng, want zolang je nog niet bedacht hebt dat je domweg aan het hyperventileren bent (en tijdens zo'n aanval denk je toch al niet zo helder), denk je dat je hart het begeeft. Toen bleek dat het van zorgvuldig tellend ademen overging, ben ik 's gaan google-en naar hyperventilatie.
Toen pas kwam ik erachter dat er zoiets bestaat als chronische hyperventilatie. Toen pas! Na dertig jaar!
Damn!

Ik schreef er iets over op de M-lijst, en daar attendeerde iemand mij op het boek Verademing van Koen de Jong en Bram Bakker.
Ze noemen het gewoon "te snel ademen" - wat het ook is, natuurlijk, en het klinkt een stuk minder dramatisch dan chronische hyperventilatie. Het boek bevat een uitgebreid onderbouwde uitleg van de nadelen van te snel ademen en een paar doodeenvoudige ademhalingsoefeningen om het mee af te leren. Want door zorgvuldig te ademen, met name door je uitademing te verlengen, leer je jezelf af om te snel te ademen. Wel degelijk de onderliggende oorzaak, dus.

(Geen wonder dat ik dacht dat roken "hielp"! Roken is immers een relatief korte inademing gevolgd door een lange geconcentreerde uitademing - gewoon een ademhalingsoefening, dus. De auteurs van het boek bevestigen dat. Uiteraard raden ze aan om niet te roken, maar de "rook handeling" kun je blijven doen, al is het met je vulpen.)

Ik doe die oefeningen nu een kleine week en ik heb nergens meer last van. En als een klachtje al de kop op wil steken (meestal is het eerste symptoom een brok in mijn keel) is het na één keer grondig verlengd uitademen weg.
Dat had ik eerder moeten weten.
Maar ik ben wel heel blij dat ik het nu weet! Om nou te zeggen dat het mijn hele leven heeft veranderd gaat misschien wat te ver, maar het scheelt niet veel :).

* Ik eet dus al heel lang geen chocola meer, terwijl ik er wel pap van lust. Nu is het natuurlijk mogelijk dat ik er inderdaad overgevoelig voor ben... Maar eigenlijk verwacht ik van niet. There's only one way to find out en dat ga ik binnenkort dan ook doen.