Koud

Weerman Erwin Kroll. Ik moet vaak geweldig om hem lachen.
Maar lente? Nee. Het leek vanmiddag wel november, zo koud en grijs en donker en nat, met een snerpend koude harde wind.
Toch een prima vrije dag, 's morgens koffie bij B en praten over kleine huisjes, 's middags HvHE - die ik bij Christine of all places tegen het lijf liep - op de thee, praten over kabels breien. B refereerde ook aan het cottage karakter van het kleine huisje (stokrozen tegen de voorgevel zetten!).
's Middags ook nog drama in het hondenuitlaatgebied: aan de overkant van de sloot achter het bankje lag een jongetje huilend in het koude, natte gras, terwijl z'n vriendje probeerde mobiel een ouder te bereiken. De meneer die vóór mij wandelde (die met een SUV, een dikke witte Jack Russel en een astmatische seniorkees) heeft het kind over de duiker heen naar het bankje gedragen, waar hij slapjes bleef zitten. Ze waren aan het vissen, en hij had per ongeluk van een vriendje een geweldige klap tegen de zijkant van z'n hoofd gehad met de bezemsteel-achtige steel van een schepnet. De bijbehorende ouder was er binnen een paar minuten, gelukkig.